Een dikke proficiat aan An en Dieter met hun dochter. Ik heb nog niet veel meer info maar 11 november is toch al een vredige dag om geboren te worden.
We hadden een tijdje gedacht dat wij nog eerst zouden zijn maar gelukkig laat ons babietje nog wat op zich wachten. Sophie verveelt zich wel een beetje tijdens de platte rust maar we zijn allebei tevreden dat ons babietje nog wat kan groeien in de moederschoot.
Verder niet veel nieuws onder de zon. Ze hebben hier nog een versnelling hoger geschakeld waardoor ik nauwelijks nog kan volgen maar dat schijnt bij iedereen het geval te zijn dus ik maak me weinig zorgen (heb er ook geen tijd voor).
Gisterenavond zijn we na de deadline nog iets gaan drinken en we waren getuige van een staaltje Brits avondvertier. Het meisje (ongeveer19jr) dat naast mij stond aan de toog was vrij beschonken maar na een paar weken in Oxford vind ik dat normaal. Tot ze plots als een plank achterover viel op haar achterhoofd en bleef liggen. Haar ene vriendin nam haar pols om te zien of ze nog leefde terwijl de andere een glas water in haar gezicht kapte. De rest van de cafégangers had totaal geen oog voor hen. Gelukkig kwam ze na 5 minuten bij en sprak ze de wijze woorden: I wanna go home.
Nog nooit meegemaakt maar typisch brits zo verzekerde de barman mij.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment